سال هاست بلا تکلیفم

برف نگرانم نمی‌کند حصار یخ رنجم نمی‌دهد زیرا پایداری می‌کنم گاهی با شعرو گاهی با عشق که برای گرم شدن وسیله‌ی دیگری نیست جز آنکه "دوستت بدارم" گرچه اي دوست تورا بي صدا فريادزدم وتو زآن سوي جهان مرا به خاك نشاندي ؛ شايد اگركنارت بودم دست به قلم نمي بردم ... با اين كه فاصله ها نميخواهند... ولي خوشحالم كه هنوزدر يكايك شعرهايم مي درخشي... افسوس نماندی تا برگ های دفتر خاطراتم را بخوانی حرف هایم را بشنوی وغلط های دیکته ی زندگی ام را درست بنویسی هنوز در خاطره ی آن روزم که همبازی کودکی هایم شدی تا از پله های نوجوانی بالا بیایم وجوانی ام را به تماشا بنشینم هنوز حرف هایت پرده های دلم را می نوازد وصدایت در کلاس خیالم می پیچد � آن مرد, با اسب آمد آن مرد, در باران آمد.� هنوز چشم انتظارآن روزم که آن مرد با اسب بیاید ودر باران اشک هایم, تن بشوید و راه چون تو شدن را, به من بگوید ای معلم خوبی ها در کدامین لحظه دفن شد کودکی ام که هنوز مجهول است مزارش... من همان روزها را دوباره میخواهم کاش تو را بازگشتی بود و مرا جراتی به جبران... افسوس رفتی و تمام خاطراتم را به زیر خاک سرد بردی افسوس ... خوش به حال بچه های مدرسه لااقل تکلیفشان معلوم است من که بی حضور چشمانت سال هاست بلا تکلیفم

دوشنبه 5 دی 1390 - 7:44:07 PM